Pizza (idealna) z mąki pełnoziarnistej, czyli uśpione sumienie.

Nie chcę uchodzić za kłamczuchę.

Rok temu zadeklarowałam, że moja pizza jest idealna. 

I muszę się teraz z tego tłumaczyć. Niestety, tamta nie była idealna. Była bazą, z której mogłam wyjść, żeby przez kolejne miesiące regularnie piąć się na wyżyny doskonałości o smaku pomidorów, sera i oregano.

I tym razem będę ostrożniejsza. Nie powiem, że osiągnęłam bezsprzeczny triumf. Mogę najwyżej pokusić się o stwierdzenie, że chyba już lepszej pizzy nie potrafię zrobić. I teraz przychodzi czas na argumentację. Dlaczego ta bije poprzednią wersję na głowę?

Po pierwsze:

Jest z mąki pełnoziarnistej. Tak jak wcześniej zapowiedziałam: nie chcę być kłamczuchą i wmawiać Wam, że ta pizza Was odchudzi. Albo że będziecie żyć długo i szczęśliwie od większej zawartości białka, witamin i błonnika w cieście. Nic z tych rzeczy. Po prostu ciasto z mąki pełnoziarnistej bardziej trafia w mój gust- łatwiej się z nim pracuje, spód wychodzi zawsze chrupiący (nie cierpię sflaczałej pizzy, z której spływają wszystkie dodatki, gdy bierze się kawałek do ust), boki są mięsiste. A że przy okazji usypiamy sumienie, bo zamiast pszennej buły z serem serwujemy sobie pełnowartościowy, sycący posiłek- to możemy nawet sobie wmówić, że taka pizza jest zdrowa. Nie miniemy się z prawdą. Przecież skoro jest przepyszne, to znaczy, że nam służy.

Po drugie:

Jest szybsza. Po dziesiątkach upieczonych pizz (co za niefortunna liczba mnoga) stwierdzam, że ciasto nie musi rosnąć, a już na pewno nie tyle czasu i nie w lodówce. Moja nowa taktyka to zagniatanie ciasta, włączanie piekarnika, żeby się grzał, odstawianie miseczki z ciastem w jego pobliżu- i za pół godziny możemy wałkować. Zdarzyło mi się nawet w dużym pośpiechu po prostu zagnieść ciasto, rozwałkować i piec je niemal od razu. Różnica była subtelna, wyczuwalna tylko przy brzegach; po prostu im ciasto dłużej rośnie, tym jest bardziej "bułowate" - dla mnie na plus, ale też nie wolno przesadzić z czasem. Godzina rośnięcia poza lodówką to maks.

Po trzecie:

Chyba trochę dojrzałam, bo nie bawię się już w zawijanie brzegów, żeby były grubsze. Wystarczy mniej je rozwałkować, a urosną same. Nie dodaję też przypraw do ciasta- smak mąki pełnoziarnistej jest tak dobry, że nie ma sensu go podkręcać. Przyprawy i tak są w sosie (muszę przyznać, że Sowa opanował sztukę robienia sosu pomidorowego do perfekcji), można też przecież posypać nimi gotową pizzę. 

Po czwarte:

Skoro mąka pełnoziarnista wpisuje się w ideę modnego ostatnio zdrowego odżywiania, proponuję przerzucić się na mozzarellę light. Miało być bez kłamstw, ale drobne oszustewko nie zaszkodzi. Dzięki temu ćwiartka takiej pizzy ma ok. 300 kcal, czyli można ją śmiało jeść na diecie.

dla dwóch bardzo głodnych osób lub czterech na diecie

 Ciasto:

• 2 pełne szklanki mąki pszennej pełnoziarnistej, najlepiej graham typ 1850 (używałam też mieszanki mąki pszennej razowej, orkiszowej i żytniej razowej- równie OK)
• 1 płaska łyżeczka soli
• 3/4 szklanki ciepłej wody
• 15 g świeżych drożdży 
• pół łyżeczki cukru
• 1 łyżka oliwy z oliwek

Sos pomidorowy:

• ok. 250 g przecieru pomidorowego (mniej-więcej pół kartonika)
• 1 łyżka oliwy z oliwek
• świeża lub suszona bazylia i tymianek
• suszone oregano
• pół łyżeczki cukru
• kilka kropli octu balsamicznego (można pominąć)
• sól, pieprz

Dodatki:

• 1 kulka sera mozzarella (125g), u mnie o obniżonej zawartości tłuszczu
• kilkanaście czarnych oliwek 
• kilkanaście pomidorków koktajlowych lub pomidor pokrojony w plasterki
• pół cebuli
• garść rukoli

• Mąkę i sól przesiać do dużej miski.
• Odmierzyć 3/4 szklanki ciepłej wody, część przelać do drugiej szklanki i dodać drożdże, cukier i łyżeczkę mąki. Odstawić zaczyn na kilka minut, aż zrobi się z wierzchu pianka.
• Do mąki dodać zaczyn, oliwę i stopniowo dolewać pozostałą wodę, zagniatając ciasto (nigdy nie zdarzyło mi się zużyć więcej niż 3/4 szklanki wody na pizzę, więc odmierzam tyle na samym początku, część zużywam na zaczyn, a resztę dolewam do momentu, aż ciasto będzie się dało łatwo zagniatać).
• Zagniatać ciasto jeszcze parę chwil i uformować kulę, przykryć ściereczką i odstawić na ok. pół godziny w pobliżu grzejącego się piekarnika- nastawionego na 220 stopni. Pamiętajcie, żeby w momencie włączenia piekarnika wyjąć z niego dużą blachę- to na niej będziemy układać pizzę.
• W międzyczasie przecier pomidorowy wymieszać z oliwą i przyprawami. Gotować sos kilka minut, aż zrobi się gęsty. 
• Przygotować dodatki: umyte i pokrojone pomidorki, cebulę, oliwki, umytą rukolę, pokrojoną mozzarellę.
• Ciasto przełożyć na stolnicę i cienko rozwałkować, zostawiając grubsze, nierozwałkowane brzegi (jeśli lubimy). Przełożyć na blachę z piekarnika wyłożoną papierem do pieczenia. 
• Rozprowadzić sos na pizzy zataczając koła. (jeśli trochę go zostanie, można go zjeść jako dodatek do gotowej już pizzy.) Rozłożyć połowę sera i wszystkie pozostałe dodatki (oprócz rukoli!) i wstawić do piekarnika na środkowy poziom na 7 minut.
• Po 7 minutach, gdy brzegi się lekko zrumienią, wyjąć blachę na przygotowaną wcześniej żaroodporną podstawkę. Rozłożyć resztę sera. 
• Piec kolejne 5-7 minut, aż brzegi będą pięknie rumiane.
• Po wyjęciu posypać pizzę listkami rukoli. Sumienie uśpione, smacznego!

Jeśli przepis Ci się spodobał, zostań ze mną na dłużej
 i polub mnie na Facebooku! :)